Καράβι επαράδερνε μέσ στα βαθυά πελάγη· αστροπελέκι τώκαιγε, βοριάς το κυνηγούσε· χιλιάδες τάφους άνοιγε το κύμα να το φάγη, κάθε στιγμή κινδύνευε κ η νύχτα το ροφούσε. Έπεφταν ξάρτια και πανιά και στο τιμόνι απάνω κανείς δεν ήτανε, κανείς δεν είχε καπετάνο! Αχ, για πρωτεί ανάξια τη μαύρη εκείνη ώρα φιλονεικούσαν μια στιγμή κ επνίγουνταν μια μόνη. Μα έξαφνα εσείσθηκε κατάστρωμα και πρώρα και σιδερένια δάχτυλα φουχτώσαν το τιμόνι. Τα κύματ αναστέναξαν, ένοιωσαν καβαλλάρη κ η τρικυμία σκόρπησε στα χέρια του Κανάρη!