Αν ο πρώτος τόμος των Ευρισκομένων -καθώς είπα, στην εισαγωγή των Σημειώσεών του- "ανταποκρίνεται στην εκδοτική βούληση του ποιητή" (όπως αυτή εκφράστηκε, σε τρεις καίριες ώρες της καλλιτεχνικής του συνείδησης, με την επιλογή, σύνθεση και έκδοση των συλλογών του, καθεμιά από τις όποιες "μαρτυρεί κι ένα νέο στάδιο ωρίμανσης"), ο δεύτερος τόμος "ανταποκρίνεται στην επιθυμία των κληρονόμων και του φιλολογικού επιμελητή, να προσφερθούν στον αναγνώστη όσο γίνεται πληρέστερα στοιχεία για την ολοκλήρωση της λογοτεχνικής φυσιογνωμίας του Καρυωτάκη". Η ολοκλήρωση αυτή -πού επιχειρείται για πρώτη φορά, στο μέτρο του δυνατού, σε τούτο τον τόμο-δεν πιστεύουμε πώς ήταν αντίθετη προς τις επιθυμίες του ποιητή: όχι μόνο γιατί, το 1924, νεκρολογώντας τον φίλο του τον ποιητή Ιωσήφ Ραφτόπουλο, έγραφε ότι "τα ποιήματά του, σκορπισμένα εδώ κι εκεί σε φυλλάδια πού ετύπωνε ο ίδιος και σε περιοδικά, ή χειρόγραφα ακόμη, θα μείνουν σχεδόν απρόσιτα αν δε βρεθεί κάποιος να τα συγκεντρώσει και να τα εκκαθαρίσει" αλλά και γιατί, πριν αυτοκτονήσει, δεν ξέρουμε να κατέστρεψε κανένα από τα λογοτεχνικά ή και ιδιωτικά ακόμα χαρτιά του