ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ Τις ημέρες εκείνες αποσπασμένος από το ποιείν και από κάθε όνομα κι από το νόημα ακόμη από τα πάντα κι απ'' το τίποτα ο ποιητής σαν να έφευγε ήταν σαν να ερχόταν Έτοιμος και ανέτοιμος και ούτε Για τί για ποιόν για πότε; Ποιο όνομα εξάλλου και ποιο νόημα; Και στον λυμένο αέρα μάτια βουβά και αυτόνυκτα στόματα εξαντλημένα αργά μασώντας και μασώντας χρόνο Κι ένα σφυρί πελώριο αιωρούνταν επάνω από το ήσυχο αρνί Κι ο σκοτεινός αιώνας άεργος με πλησίαζε ολοένα με ένα βαρύ τσαμπί νομίσματα στο χέρι και ανήσυχος πολύ περιπλανιόταν μυριογυαλίζοντας καθώς και την απόκοσμη ανάσα του κρατούσε ακόμη Τις μέρες εκείνες ο πατέρας μου Καλή αντάμωση είπε Και της μητέρας έδυε τρέμοντας και τρέμοντας το χέρι ίνα ζωής ξεριζωμένη Εδώ ή εκεί δεν ήμουν Και δεν είμαι πια ή ακόμη [...]