Η ελληνική κρίση χρέους σηματοδότησε το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Μιας εποχής που χαρακτηρίσθηκε από την επικράτηση ενός στρεβλού (κρατικιστικού) αναπτυξιακού προτύπου, μιας επίπλαστης οικονομικής και καταναλωτικής ευημερίας που βασίσθηκε σε δάνεια από το εξωτερικό. Η οικονομική κατάρρευση της χώρας, ωστόσο, μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν μπορεί να θεωρηθεί. Τα προμηνύματά της είχαν εκδηλωθεί εδώ και χρόνια σε πολλά και διαφορετικά πεδία, ενώ οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους πολλαπλασιάσθηκαν υπό την πίεση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008-09. Το παρόν πόνημα ασχολείται κατά κύριο λόγο με την κατανόηση του τι ακριβώς συνέβη και τις συνθήκες υπό τις οποίες η Ελλάδα έφθασε στα πρόθυρα μιας νέας άτακτης χρεοκοπίας το 2009-10· με αυτά που καθόρισαν τις ελληνικές εξελίξεις και εν πολλοίς επηρέασαν τη στρεβλή δυναμική του συστήματος, και επιχειρεί να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα αν η γενεσιουργός αιτία των δεινών της σύγχρονης Ελλάδας ανήκει αποκλειστικά στο ξένο παράγοντα ή έχει ενδογενή χαρακτηριστικά.