Η μικρή Λουκρέτσια και ο ζωγράφος Φιλίπο, η Σελίν, μια πόρνη ανοικονόμητης ομορφιάς του 19ου αιώνα, η Έμιλυ και μια δυναστεία θανάτου, η Μαρία από τον Ισπανικό Εμφύλιο, η Χάνα από το στρατόπεδο της Τρεμπλίνκα, η Μαίρη Λέιν απ’ το Καντέρμπουρυ η Άννα Μονς και ο Μέγας Πέτρος, αλλά και τόσοι άλλοι: Είναι πλαστοί ήρωες που εισβάλλουν στην πραγματικότητα, ή πραγματικοί των οποίων η μοίρα πλαστογραφείται ανενδοίαστα; Πρόκειται για μια "από στήθους" βύθιση στη ιστορία; Άπλωμα στη γεωγραφία; Πολιτική σάτιρα; Ή για άγνωστες βιογραφίες που συναρθρώνονται αδιόρατα σε μία; Οι ιστορίες του βιβλίου, ελαφρών ηθών και ιδεών, μοιάζουν λιγότερο ή περισσότερο, ανοιχτά φετιχιστικές. Περιστρέφονται γύρω από το γυναικείο στήθος, γύρω από αυτό το αξεπέραστο σύμβολο ζωής, ευτυχίας, πάθους και έρωτα. Θα μπορούσε να χαρακτηριστούν ως ύμνος ή παρωδία ενός θέματος. μόνο που το πραγματικό θέμα, αισιόδοξο μ όλες του τις σκιές, κρύβεται κάτω από το στήθος ή πίσω από αυτό.