Νεωτερικό και μετανεωτερικό, μοντέρνο και μεταμοντέρνο. Ποια είναι άραγε η κατάσταση στο φιλοσοφικό τοπίο σήμερα; Αποδομήθηκε οριστικά το υποκείμενο που αναδύθηκε κατά τους Νέους Χρόνους, στο πλαίσιο της εισόδου στη μαζικοδημοκρατία που συνδυάζει τα πάντα με τα πάντα, ή το μεταμοντέρνο είναι απλώς μια νέα μεγάλη αφήγηση που ματαίως αποπειράται να υπερβεί τον νεωτερικό Λόγο; Έκλεισε οριστικά ή όχι το κεφάλαιο του Διαφωτισμού; Μήπως απλώς ο "αδιαφώτιστος" Διαφωτισμός οφείλει να "διαφωτιστεί" για να λειτουργήσει ορθά, όπως διατείνεται ο Habermas; Εν μέσω αυτής της προβληματικής ο Γερμανός στοχαστής δεν θεωρεί το νεωτερικό υποκείμενο οριστικώς αποδομημένο και προτείνει μεθόδους ώστε να ξαναβρεί τη χαμένη του αίγλη, διαδραματίζοντας παράλληλα ρόλο στη διαφαινόμενη νέα εποχή. Είναι η επικοινωνιακή του θεωρία μία ακόμα μεγάλη νεωτερική αφήγηση που το παρόν την έχει υπερβεί ή όχι; Η εποχή μας δεν έχει ακόμη οριστικώς αποφανθεί. Μελέτη στην οποία ο συγγραφέας Νίκος Ντόλας δείχνει πως ο γερμανός στοχαστής Habermas δεν θεωρεί το νεωτερικό υποκείμενο οριστικώς αποδομημένο και προτείνει μεθόδους ώστε να ξαναβρεί τη χαμένη του αίγλη.