Η τέχνη της αγιογραφίας, παράθυρο στο Αόρατο και τόπος Θεοφάνειας, αποτελεί τέχνη οντολογική που δανείζεται, το περιεχόμενο και τη μορφή της από το Αόρατο. Φύσει οικουμενική τέχνη, αφίσταται, κάθε ατομικισμού. Η ομορφιά μιας εικόνας συνιστά μια βουτιά στα βάθη του είναι, που αποκαλύπτονται και αναδύονται σε μια διάσταση που παραμένει άγνωστη χωρίς την εικόνα... Υπερευαίσθητος ο καλλιτέχνης, μοιάζει με ηχείο ή με καθρέφτη, που αντικατοπτρίζει αναπόφευκτα τον περιβάλλοντα χώρο, τον οποίο όμως μετασχηματίζει εμφυσώντας σε αυτόν μια νέα διάσταση. Δεν θα έπρεπε όμως να είναι απλά ένα ηχείο, ένας ενδιάμεσος· καθήκον του είναι να καθιστά ορατό το αόρατο. Ως μέλος αναπόσπαστο του κοινωνικού του περιβάλλοντος, εναπόκειται σε αυτόν να δίνει νόημα στις υπάρξεις και στα αντικείμενα, να μεταμορφώσει την πραγματικότητα... Η αυθεντική τέχνη ξεφεύγει από τις εξωγενείς δεσμεύσεις και όταν ο καλλιτέχνης καταβάλλει όλες του τις δυνάμεις να συνενώσει μέσα στην τέχνη του το θείο και το ανθρώπινο, το παροδικό και το αιώνιο, το πεπερασμένο και το άπειρο, τότε βοηθά τους ανθρώπους να γίνουν περισσότερο άνθρωποι. Οραματιστής και προφήτης, γίνεται έτσι φωτοδότης μεταξύ των ανθρώπων...