Στο βιβλίο αυτό περιέχονται δεκατέσσερα μελετήματα, από τα οποία τα περισσότερα παρουσιάστηκαν ως ανακοινώσεις σε επιστημονικά συνέδρια, ενώ άλλα τυπώθηκαν σε φιλολογικές επετηρίδες και σε τιμητικούς τόμους. Ο τίτλος της συλλογής αυτής ορίζει κυρίως τό χρονικό διάστημα στη διάρκεια του οποίου εντάσσονται οι συγγραφείς και τα κείμενα που διερευνώνται. Ο αναγνώστης όμως γρήγορα θα διαπιστώσει ότι, πέρα από το χρονικό προσδιορισμό και περιστασιακά θέματα, υπάρχουν θεματικές συνάφειες και αναγκαίες αλληλοσυμπληρώσεις, οι οποίες επιτρέπουν σαφέστερο διαχωρισμό σε τρείς υπό συνεχή έρευνα ενότητες: α) στα ομηρικά έπη και την αδιάλειπτη επιβίωση στοιχείων τους στους μετέπειτα χρόνους, β) στη δραματική δημιουργία των Ελλήνων τραγικών με τους συναφείς προβληματισμούς για τους αριστοτελικούς όρους του ελέου, της καθάρσεως κτλ. και γ) στον υπέρμετρο εκθειασμό της επιδεικτικής ρητορείας κατά την καλουμένη Δεύτερη Σοφιστική περίοδο, οι αστέρες της οποίας εμψύχωναν το λόγο τους με ρήσεις και μεταφορές δανεισμένες από τον πλούτο της ποιητικής κληρονομιάς του Ομήρου και των δραματοποιών.