Ανεβήκαμε σε δύο λαντόνια. Άμαξες μ’ ένα άλογο που έκαναν τη συγκοινωνία Πειραιά – Παλιά Κοκκινιά. Σε μισή ώρα φθάσαμε έξω από τη μεγάλη αυλόπορτα που ήταν ”το σπίτι του μπάρμπα-Στέλιου”. Η πόρτα αυτή οδηγούσε σε μια μεγάλη αυλή που είχε γύρω – γύρω δέκα μικρά δωμάτια. Τρία δωμάτια από αυτά, το ένα δίπλα στο άλλο, ήταν η πρώτη μας κατοικία στον Πειραιά….Τη Μικρά Ασία πρέπει να την ξεχάσουμε. Να μη ζούμε με ψευδαισθήσεις και αποσχημάτιστες ελπίδες. Σ’ αυτά τα χώματα της Παλιάς Κοκκινιάς του Πειραιά, έπρεπε να στεριώσουμε. Να παλέψουμε να σταθούμε όρθιοι και να προχωρήσουμε μπροστά. Λευτέρης Μάκρας, Ανεμοδαρμένα χρόνια, Πειραιάς 1994