Το κρυοπάγημα δίνει και παίρνει. Δεν το ξέρετε σεις το κρυοπάγημα. Πού να το ξέρετε. Είναι φρούτο της Αρβανιτιάς. Μας το φερε η απαίσια χειμωνιά και η πίστη να κρατήσουμε και να σπρώξουμε την θέση μας. Πώς γίνεται και πέφτουν σάπια τα χέρια και τα πόδια; Πώς τα χάνεις χωρίς να πάρεις είδηση. Πώς υποφέρεις το μαρτύριο το πρωτάκουστο να νιώθεις σιγά να χάνεται η αίσθηση. Ότι ένα μέλος χάνεται σιγά. Δεν το έχεις. Αρχίζει το πάγωμα απ τα νύχια που το συνοδεύουν αλγηδόνες σαν να σε τσίμπησαν οχιές πολλές και περνούν και τρέχουν και διαχύονται απάνου στα μπούτια και τα μπράτσα σαν εκκένωση και κύματα ηλεκτρικού ρεύματος και που δεν γίνεται ούτε με τη φωτιά ούτε με πιοτό. Πόνος, φρίκη και οδύνη. Ύστερα το πρίξιμο. Το πρίξιμο, το κόκκινοπου ξανάβει σαν φωτιά το δέρμα, που το βλέπεις, το μετράς και το παρακολουθείς καθώς προχωρεί. Φριχτό πράμα. Η ψυχή λυγάει και τσακίζεται στο θέαμα.