Ο ποιητής μέσω της γλώσσας πλάθει εικόνες του αντικειμενικού κόσμου και μας προ(σ)καλεί να αναδείξουμε τα νοήματά τους. Με ύφος λυρικό και συνάμα λιτό οδηγεί τον αναγνώστη στο ουσιώδες της ποίησης, μυώντας τον στους ιδιάζοντες κανόνες της, μέσω μιας σειράς προβληματισμών που αφορούν τη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα, την ύπαρξη και την ποίηση καθεαυτή. Έχοντας κατάφωρα εμπνευστεί από το ζείφωρο φως που εκπορεύεται αφειδώλευτα από τη χώρα μας, ο ποιητής σκιαγραφεί το μεγαλείο της Ελλάδας μέσα από τα στοιχεία που τη συνθέτουν: νερό, αέρας, ήλιος, κάλλος, έρωτας, γλώσσα. Στοιχεία με τα οποία είναι ικανός και να την αναστήσει.