Στη νιότη του ο άνθρωπος παλεύει να γνωρίσει και να κυβερνήσει το σώμα του· στα γεράματά του να το συντηρήσει, να το σώσει ή, τέλος, ν απαλλαγεί από αυτό ανώδυνα. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος προετοίμασε το λογοσέλιδο αυτό βιβλίο όταν πια είχε συνειδητοποιήσει, και με πόση οδυνηρή καρτερία, πως δεν μπορούσε πλέον να σώσει το σώμα του και προσπαθούσε, με άκρα αξιοπρέπεια, ν απαλλαγεί όσο πιο ανώδυνα γινόταν από αυτό. Τότε ήταν, αρχές φθινοπώρου του 1986, που μου εμπιστεύτηκε πως είχε αποφασίσει να δημοσιεύσει τον πρώτο τόμο της "Αυτοβιογραφίας" του που μου είχε δώσει να μελετήσω πριν καιρό. "Αναφέρεται σε γεγονότα και καταστάσεις πολύ μακρινά για την εποχή μας και όλα σχεδόν τα πρόσωπα που μνημονεύω εκεί, έχουν φύγει από τον κόσμο αυτό", έτσι μου δικαιολόγησε την απόφαση του εκείνη. "Ο τόμος αυτός δεν θα ενοχλήσει κανέναν, θα περάσει ασχολίαστος" πρόσθεσε. [...] (από την εισαγωγή του Κώστα Ε. Τσιρόπουλου)