Στις αρχές του 2002, όταν το περιοδικό "Σοσιαλισμός από τα Κάτω" κυκλοφορούσε αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στην Αργεντινή με αυτό το κείμενο του Κρις Χάρμαν, οι σκηνές από την εξέγερση του προηγούμενου Δεκέμβρη έκαναν το γύρο του κόσμου κι η κατάσταση στην ίδια τη χώρα κάθε άλλο παρά σταθερή έμοιαζε. Οι κυβερνήσεις κατέρρεαν η μια μετά την άλλη, οι πρόεδροι έτρεχαν "ποιος θα πρωτομπεί στο ελικόπτερο" και οι δρόμοι κι οι πλατείες συνέχιζαν να βράζουν. Όμως, όλα αυτά τότε έμοιαζαν πολύ μακριά από την Ευρώπη. Διαπιστώσεις ότι η Αργεντινή μπορεί να μην απέχει και τόσο πολύ από την Ελλάδα, εύκολα απορρίπτονταν ως καταστροφολογικές. Σήμερα, τη σύγκριση με την Αργεντινή την κάνουν τα πιο επίσημα χείλη. Οι ίδιοι άνθρωποι, η ίδια τάξη που μας διαβεβαίωνε δέκα χρόνια πριν ότι η Αργεντινή είναι μια μακρινή εξαίρεση, σήμερα την επικαλούνται ως φόβητρο. Η ανάλυση του Κρις Χάρμαν είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή περιγραφή της εξέγερσης και της διαδρομής της αργεντίνικης οικονομίας από πρότυπο νεοφιλελεύθερου οικονομικού θαύματος σε τραγωδία που οδήγησε σε γενικευμένη εξέγερση. Η εμπειρία της Αργεντινής δείχνει ότι αν το κίνημα δεν προχωρήσει σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, της σύγκρουσης με τον καπιταλισμό με κέντρο την εργατική τάξη, τότε ανοίγουν οι δυνατότητες για κάθε είδους Κίρχνερ. Ο Κρις Χάρμαν ήδη από αυτό το κείμενο είχε εντοπίσει τα αδύνατα σημεία εκείνου του κινήματος. Οι αδυναμίες που επισημαίνει έγιναν εμπόδιο για τα παραπέρα βήματά του και έδωσαν τη δυνατότητα στην άρχουσα τάξη να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης.