Από τον 19ο αιώνα, οι επαναστάσεις είχαν πάντα και μια μνημονική διάσταση: ήθελαν να διασώσουν την ανάμνηση των εμπειριών του παρελθόντος για να τις κληροδοτήσουν στο μέλλον. Ήταν μια στρατηγική μνήμη, θρεμμένη με ελπίδες. Στην αυγή του 21ου αιώνα, αυτή η διαλεκτική μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος έχει πια ραγίσει κι ο κόσμος βρίσκεται εγκλωβισμένος στο παρόν. Η πτώση του κομμουνισμού δεν έθαψε μόνο, μια για πάντα, την απλοϊκή τελεολογία της εξασφαλισμένης προόδου, αλλά σκίασε, για ένα μεγάλο διάστημα, τις επαγγελίες της χειραφέτησης που συνδέονταν μαζί του. Ωστόσο αυτή η νέα σχέση μεταξύ ιστορίας και μνήμης μας προσφέρει τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε και πάλι μια "κρυφή παράδοση", την παράδοση ακριβώς της αριστερής μελαγχολίας, που διαπερνά σαν κόκκινο νήμα την επαναστατική ιστορία, από τον Μπλανκί μέχρι τον Βάλτερ Μπένγιαμιν, περνώντας από τη Λουίζ Μισέλ και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ούτε τροχοπέδη ούτε παραίτηση, η αριστερή μελαγχολία ξυπνάει τη μνήμη των νικημένων, πλεγμένη με τις ελπίδες του παρελθόντος που έμειναν ανεκπλήρωτες και προσδοκούν να ζωντανέψουν ξανά. Κάθε άλλο παρά νοσταλγικό μανιφέστο, τούτο το βιβλίο -με ποικιλόμορφη εικονογράφηση: από τους πίνακες του Κουρμπέ ως τις σοβιετικές αφίσες κι από τις ταινίες του Αϊζενστάιν ως τα έργα του Αγγελόπουλου ή του Κεν Λόουτς- ανοίγει γόνιμο διάλογο με τα νέα ρεύματα της κριτικής σκέψης. Αποκαλύπτει με σφρίγος και με απροσδόκητους τρόπους όλη την ανατρεπτική και απελευθερωτική φόρτιση του επαναστατικού πένθους.