Ο Αριστοτέλης αποκαθιστά τις επιστημονικές αξιώσεις της προσωκρατικής φιλοσοφίας και ιδρύει τους περισσότερους από τους μαθησιακούς κλάδους που ισχύουν ακόμη για μας. Η μελέτη των Κρυμπελλιέ και Πελλεγκρέν μελέτα όλο το έργο του Αριστοτέλη από την σκοπιά αυτή, την σκοπιά των επιστημών, της επιστημολογίας και της μεθοδολογίας. Σε αντίθεση με τον Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης αποδέχεται την ακατάσχετη πολλαπλότητα της πραγματικότητας και φιλοδοξεί να ιδρύσει τόσες επιστήμες όσες και τα επιμέρους αντικείμενα που αναγνωρίζει σ αυτήν. Παραμένει ωστόσο πλατωνικός: Μπορεί η γνώση να μην είναι μονοσήμαντη, αλλά προϋποθέτει την σταθερότητα της μορφής. Η συνύπαρξη αυτών των δύο θεωρητικών στάσεων απέναντι στο αντικείμενο της γνώσης είναι το κατευθυντήριο νήμα ετούτης της μελέτης που επιχειρεί να σκιαγραφήσει έναν "γεωγραφικό χάρτη της γνώσης" στον Αριστοτέλη.