Το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία της αρχαίας ελληνικής ζωγραφικής τόσο στις πρωιμότατες φάσεις της (Κρήτη, Θήρα, Μυκήνες) όσο και στην κλασική, ύστερη και ρωμαϊκή περίοδο. Οι σωζόμενες τοιχογραφίες και αγγειογραφίες προσφέρουν πρωτότυπες απόψεις της τέχνης αυτής, υπάρχουν όμως και οι περιγραφές των χαμένων για πάντα έργων, οι λεγόμενες "εκφράσεις". Αυτές στην Αναγέννηση γίνονται αντικείμενο μελέτης, ενώ καταβάλλεται προσπάθεια ανασυγκρότησής τους από τους καλλιτέχνες της εποχής. Η "Συκοφαντία" π.χ. του Sandro Botticelli είναι ανασυγκρότηση μιας "έκφρασης" του Λουκιανού, οι δε "Εικόνες" των Φιλοστράτων εμπνέουν πολλούς Αναγεννησιακούς καλλιτέχνες. Για τη συγγραφή του βιβλίου αυτού αξιοποιήθηκε όλη η σχετική βιβλιογραφία, ενώ η εικονογράφηση περιλαμβάνει όλες τις σημαντικές περιπτώσεις που ήταν δυνατόν να εντοπιστούν. Έτσι κατοχυρώνεται η μελέτη της αρχαίας ζωγραφικής, της τέχνης την οποία οι Αρχαίοι, σύμφωνα με τις πηγές, θαύμαζαν περισσότερο από τη γλυπτική.