Ο Αναστάσιος, από απέραντη θεϊκή αγάπη προς τους πονεµένους και αδικηµένους αδελφούς µας των άλλων ηπείρων, πάτησε το πόδι του σε αφιλόξενα εδάφη, αντιµετώπισε προκαταλήψεις και εχθρότητα, κινδύνεψε από επιδηµίες, αλλά, τελικά, µπόρεσε να εγκαινιάσει µια γλώσσα επικοινωνίας. Έριξε γέφυρες ανάµεσα στους "πολιτισµένους" και στους "υπό ανάπτυξη" και έδωσε σ’ αυτούς τους δεύτερους "λίγο ρύζι από το ρύζι του", όπως λέει µια κινέζικη παροιµία, και πολλή φλόγα αγάπης από την καρδιά του. Αποστασιοποιηµένος από φοβίες ή συµπλέγµατα ανωτερότητας, αρνούµενος τα προσωπεία τού ποικίλου θρησκευτικού φανατισµού, εξακολουθεί να ευαγγελίζεται µε ζήλο και αυταπάρνηση τη θεϊκή αγάπη. Και την προσφέρει αυτή την αγάπη µ’ έναν τρόπο ανάλαφρο, ευαίσθητο, ποιητικό.