Ἡ Ἀρχιτεκτονικὴ τοῦ Ἐρέβους εἶναι ἕνα πεζὸ ποίημα σὲ τρία μέρη. Μιὰ ἀποτύπωση ἑνὸς νεκρικοῦ τόπου. Μνῆμα – Ἔρως – Θάνατος. Ὁ ποιητὴς ἀπὸ ἕνα ἑρμητικὰ κλεισμένο δωμάτιο ἀναδύεται στὰ ἄστρα, βυθίζεται στὸν γνόφο τῆς θαλάσσης, καὶ ἀπὸ κεῖ στὸ ὄνειρο, στὸ ποθούμενο πρόσωπο, μὲ ἕναν πόθο ποὺ τὸν παρασύρει στὴν μέθη τοῦ βυθοῦ... καὶ μοιραία στὸν πνιγμό. Καταβασίες σὲ νεκρικοὺς τόπους τῆς μνήμης. Νύχτα μόνος στὸ δωμάτιο. Ἀκινησία ἀέναη. Εἰκόνα μόνιμα ἐντυπωμένη μιὰ κλειστῇ πόρτα. Τὰ σύνορα ὡς τὴν ἀπέναντι ὄχθη ἀπροσπέλαστα στὴν γῆ τοῦ κρεββατιοῦ. Γῆ,ποὺ φυτρώνει ἕνα ἀγκάθι στὴν σάρκα. Γῆ, χοῦς καὶ μνῆμα.Φωνῇ ἀνθρώπου ἀποῦσα. Οὐράνιος θόλος ἕνα συνεχὲς staccato στὸ ταβάνι τῶν νυχιῶν τοῦ ἀπάνω σκύλου καὶ ὁ πολυέλαιος ποὺ αἰωρεῖται ἐπικίνδυνα πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μου. Δίπλα μου, δὲν κείτεται μιὰ λύκαινα νεκρή. Δὲν κείτεται κανείς. Δὲν ὑπάρχει χρόνος, δὲν ὑπάρχει διαφορὰ φωτὸς σκότους πείνας δίψας. Παρουσίας, ἀπουσίας. Ἡ μνήμη ψιθυρίζει τὸν δικό της σκοπό, χωρὶς νὰ ὑπακούει στὸ μυαλό. [...]