Η ελληνιστική αρχιτεκτονική σπάνια αποτέλεσε αντικείμενο αυτόνομης παρουσίασης. Υπήρχε μία υποτίμηση που είχε τις ρίζες της στην άποψη ότι ο κλασικός ναός αποτελεί το αποκορύφωμα της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής. Αυτό εμπόδιζε για καιρό να δούμε καθαρά την πρόοδο της αρχιτεκτονικής στους ελληνιστικούς χρόνους, οπότε, για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία της αρχιτεκτονικής, άρχισε να διαμορφώνει τις δικές της ιδιότητες, όπως τον χώρο ή τη διαχείριση του φωτός, στοιχεία από τα οποία ξεκίνησε η εξέλιξη της Ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής, που αποτελεί τη συνέχεια των ελληνιστικών επιτευγμάτων και όχι του κλασικού ναού. Στο βιβλίο αυτό γίνεται μία προσπάθεια να παρουσιαστεί αυτή η κρίσιμη και μεταβατική περίοδος της αρχιτεκτονικής με σαφήνεια, ώστε να γίνουν κατανοητά τα προβλήματα που αντιμετώπισε και οι λύσεις που δόθηκαν σ’ αυτά, καθώς και η απόλυτη αξία της ελληνικής αρχιτεκτονικής.