Προς αποφυγήν παρεξήγησης... Χαρακτηρίζοντας τους συμπατριώτες μου "αστείους", δεν θέλησα να αμφισβητήσω και να προσβάλλω την εξακριβωμένη σοβαρότητα των Ελλήνων. Προς Θεού! Είμαστε σοβαροί άνθρωποι, όλα τα παίρνουμε στα σοβαρά και με σοβαρότητα σοβαρολογούμε. Μόνο που να... είναι μερικές φορές που κάποιος διάβολος χώνει την ουρά του και η πολλή μας σοβαρότητα πάει περίπατο, με αποτέλεσμα να πέφτει το "γέλιο της αρκούδας" που λένε και να γελάει ο κάθε πικραμένος... Και το περίεργο είναι ότι αυτό το "κάτι" συμβαίνει στις πιο δραματικές μας καταστάσεις και τότε είναι που γελάμε πολύ, με όλα και με τον εαυτό μας περισσότερο. Και ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή το γέλιο είναι η πιο σοβαρή μορφή αντίστασης. Και τα τρία αυτά θεατρικά, είναι γραμμένα σε δύσκολη εποχή, σε κάποια πέτρινα χρόνια. Φτάνει να σημειώσουμε ότι και τα τρία παίχτηκαν σχεδόν ...τα μισά, όπως γύρισαν ύστερα από μια, επίσης σοβαρή επέμβαση της Λογοκρισίας! Διαβάζοντάς τα, προσπαθείστε να παίξετε κάποιον από τους ρόλους. Δεν χρειάζεται να είστε ηθοποιός. Φτάνει που είστε Έλληνας. Και τότε θα συμφωνήσετε με εκείνο το "γκράφιτι" που το διαβάσαμε ένα πρωί γραμμένο στους τοίχους να λέει: "Ένα γέλιο θα μας σώσει"