ΑΣΤΙΚΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ Επιτέλους έγινα κλεινόν άστυ. Το στόμα μου χτίστηκε γέμισε σπίτια και το κορμί μου ισοπεδώθηκε χαράχτηκε από ανώνυμες λεωφόρους. Τώρα αυτοκίνητα με διασχίζουν κι οι σηματοδότες δεξιά κι αριστερά μου ανοιγοκλείνουν συνεχώς τα τρίχρωμα μάτια τους γνέφοντάς μου παραπλανητικά. Το κεφάλι μου μεταλλάχτηκε σ’ έναν ουδέτερο δέκτη κατευθυνόμενων μηνυμάτων και κουδουνίζει μονότονα. Ηλεκτροφόρα καλώδια τυλίγουν το πρόσωπό μου και μυτερές αντένες το τρυπάνε. Τα μάτια μου έγιναν τηλεοράσεις φριχτά θεάματα κλέβουν το φως μου. Θλιβερά νυχτερινά μαγαζιά έχουν εγκατασταθεί στ’ αυτιά μου και τα πλημμυρίζουν με τις ίδιες φάλτσες νότες. Τα ρουθούνια μου έχουν γίνει επικίνδυνοι λαβύρινθοι με θανατηφόρα αέρια και τα μαλλιά μου φιλοξενούν τα τελευταία πουλιά που πετούν φοβισμένα ανάμεσά τους. Τα χέρια μου έχουν ξεχάσει να χαϊδεύουν μόνο κινούνται σπασμωδικά τσακισμένες φτερούγες απ’ τα δικά μας όπλα. Τα πόδια μου έχουν γίνει στρατιώτες που παρελαύνουν συντεταγμένα εν - δυο - εν δυο, μόνο στα όνειρά μου πια τρέχω ανέμελα σε δρόμους μ’ ουρανό. Αεροπλάνα καθημερινά με βομβαρδίζουν έξυπνα για να βρουν τον τελικό στόχο το μυαλό έτσι ώστε να ολοκληρωθεί ο πολεοδομικός σχεδιασμός μου.