Στου Κάφκα Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος Δώσε μου καρέκλα και κρεβάτι Άσε με να ξαπλώσω Τόσες δίκες Να τελειώσουν κάποτε Σε γνώρισα παράθυρο Έγινες σκοτάδι Σε είδα βροχή Πέρασε κι αυτό Οι πόνοι της γέννας Σε κάνανε μητέρα Διάβασα τα έργα σου Τα έφαγες Όπως εκείνος ο πατέρας τα παιδιά του Να μια όμορφη μέρα, είχα πει Ήθελα να σκαρφαλώσω στα δέντρα Ντράπηκα Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος Υπάρχει ακόμα ένας ήχος Ήσυχος Περιμένει να τον αφήσεις να κοιμηθεί Ζήσε αργά Περιττό να το πούμε Όλοι θα υποκύψουμε Αυτός είναι ο τελευταίος αφορισμός Το "Μουσείο άδειο" είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη....
ΕΝΑΝΤΙΑ Φορώντας φύλλα Ως απόδειξη των αισθημάτων μου Ανατίναξα την πόλη Ό,τι απόμεινε η σιδερένια πόρτα Στον κήπο που ευδοκιμείς Και τα δέντρα Προμαχώνες της σκιάς σου Ερωτεύομαι τους κορμούς Ελπίζοντας αιώνες Παντρεύομαι το χώμα Κομμάτι από πλευρό Και ύλη απομυζώντας Αναβάλλομαι Στη δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη, "Ρολόγια και άλλοι χτύποι", ο χρόνος βιώνεται ποικιλοτρόπως, προβάλλεται όμως πάντα σε μεγάλη κλίμακα: ως συνείδηση του τέλους αλλά και ως υπέρβασή του, ως μνημείωση και ανασκαφή του παρελθόντος, ως πρόπλασμα αιωνιότητας, αντοχή αλλά και εξάντληση, ως μονιμότητα και ως ελιγμός διαφυγής....