Δεκαπέντε πορτραίτα ανθρώπων, δεκαπέντε πολιτισμικά σενάρια, δεκαπέντε εικόνες που ίσως και να αντανακλούν τις πραγματικότητες της πρώιμης Μεταπολίτευσης: τις συνέχειες και τις τομές της, τα όνειρα και τα αδιέξοδά της, τα προβλήματα προσαρμογής των μεταναστών στην πατρίδα μετά την επιστροφή. Εντέλει, εκείνα που πετάχτηκαν στα αζήτητα μιας μνήμης που τέρπεται να κολακεύει. Δεκαπέντε ιστορίες που λαμβάνουν χώρα μπροστά από τον πάγκο ενός ψιλικατζίδικου στην αττική επαρχία τον Απρίλη του 1975 και αποτελούν μυθοπλαστική αναμόχλευση ως επί το πλείστον πραγματικών γεγονότων και καταστάσεων. Λάμψεις και εκλάμψεις ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια. Ή μήπως υπάρχει; Σύνθεση μνημονικών σπαραγμάτων και αρχειακών τεκμηρίων, το βιβλίο ισορροπεί ως στοίχημα ανάμεσα στην ιστορία, τη δημόσια ιστορία και τη λογοτεχνία. Συνιστά, δηλαδή, ένα συνειδητά ριψοκίνδυνο εγχείρημα πολιτισμικής ιστορίας της Μεταπολίτευσης, καθώς εκκινώντας από τις οξυδερκείς παρατηρήσεις των Enzo Traverso και Ivan Jablonka προσπαθεί να χαρτογραφήσει τις συναισθηματικές ποιότητες, τις προτεραιότητες και τις (ενίοτε επιμελώς κρυμμένες κάτω από το χαλί) αντιφάσεις της εποχής.