[...] Ο παππούς μου, ο Νικόλαος ιερέως Γεωργίου Κουμερτάς, κατά τον ίδιο, ή Παπαδονικολής κατά τους συντοπίτες του, δεν ήταν ένας ήρωας, κατά τη δόκιμη έννοια του όρου, έκανε όμως κάτι πολύ σημαντικό για εμάς τα εγγόνια του. Κάποιες κρύες χειμωνιάτικες νύχτες της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, εργαζόμενος ως νυχτοφύλακας ("χάρη" του κατακτητή, επειδή είχε εννέα παιδιά) σε ένα εργοστάσιο πυρομαχικών, έγραψε στην πίσω πλευρά κάποιων άχρηστων αποδείξεων την πολύμοχθη ζωή του. Δεν το είχε αναφέρει ποτέ στην οικογένεια και μάλλον το είχε ξεχάσει και ο ίδιος. Οι πρώτες μου παιδικές αναμνήσεις (1946-1950) είναι ταυτισμένος με το δικό του σπίτι στην Αθήνα. Εκεί έμενε ο δάσκαλος πατέρας μου με τη μητέρα μου όταν υπηρετούσε μια δεύτερη τετραετή στρατιωτική θητεία στην Υπηρεσία Αναπήρων ως έφεδρος λοχαγός, μετά την πρώτη τριετία πριν και κατά τον αλβανικό πόλεμο. [...] (από το κείμενο του επιμελητή)