Η Λελή Πρωίμου, στον άξονα της αλήθειας του συγκεκριμένου και ταυτόχρονα της πλατύτερης αναγωγής του σε πλαίσιο συμπαντικό, ανιχνεύει τα όρια ελευθερίας, τη στέρηση και την ανταμοιβή του έρωτα, την κοινωνική επίφαση, τη σπατάλη του εαυτού, την απόδραση και την υπαρξιακή αμηχανία. Φωνές άγνωστης προέλευσης, που συνωστίζονται υπόγεια και με δρόμους δικούς τους, μεταποιούν αποτυπώματα απωλειών σε ψυχής παρηγορία. Με τρόπους άλλοτε λυρικούς και άλλοτε αποφθεγματικούς υλοποιεί τη διαπραγμάτευση με έναν κόσμο ενορατικό ο οποίος εν τέλει μας απελευθερώνει.