Παλάμες πιο κρύες απ'' τον ωκεανό μάτια ασάλευτα σαν ναυτικού ατμόσφαιρα διάτρητη από χιλιάδες πεσόντες αστέρες όνειρα πειρατές όλα πολύ βαριά για το μικρό μου καράβι είδα στον ύπνο μου την αδερφή σου τη ρώτησα για σένα μα έκανε πως δεν άκουσε ήταν πολύ όμορφη στα μάτια, στη μύτη, στο δέσιμο του προσώπου ήθελα να τη φιλήσω σου έμοιαζε τόσο πολύ η ταραχή ξερνάει μνήμες ένα γλαρόπολο κολύμπησε ώσπου επνίγη «αν ήμουν έντομο θα είχα στο μυαλό μόνο το χώμα» τα κύματα καβάλησαν την πλώρη μου γελάω η στεριά κοντά μα λίγο πριν πεθάνω...