Τις στιγμές των προσωπικών εξομολογήσεων και απολογισμών, όσες ιστορίες έχει να διηγηθεί κάποιος, θα αφήσει πάντα την καλύτερη για το τέλος. Και συνήθως η καλύτερη αφορά σε κάποια προδοσία ή σε μία άνευ όρων αφοσίωση. Ιστορίες που φέρουν εντός τους την αίγλη ενός παράτυπου ηρωισμού. Το Β6 είναι έξι ιστορίες προδοσίας. Είναι έξι ιστορίες άνευ όρων αφοσίωσης. Αλλά είναι και ένα συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού, ένα μικρό σκασιαρχείο, η επιτακτική ανάγκη για μια παρατυπία ή μια νοθεία απέναντι σε κοινωνικά τελεσίγραφα που επιμένουν να μας κρατούν αιχμάλωτους σε τραύματα βαθιά που πονάνε πάντα όταν αλλάζει ο καιρός. Γιατί ενδεχομένως γίναμε ο τρόπος που προδώσαμε ή αφοσιωθήκαμε, που μας πρόδωσαν ή μας αφοσιώθηκαν, αλλά κυρίως ο τρόπος που επιθυμήσαμε να προδοθούμε ή να αφοσιωθούμε.