«Αν δεν σπουδάσεις οικονομικά, ποιος θα συνεχίσει την επιχείρησή μας;», «Αυτό το μαγαζί το ξεκίνησε ο παππούς σου, μετά το συνέχισα εγώ και είναι κρίμα να μην το αναλάβεις εσύ». «Να σπουδάσεις γιατρός. Να έχεις ένα κύρος στην κοινωνία, δες εμένα που είμαι ένας απλός μαθηματικός. Ποιος με υπολογίζει;». Αυτές είναι κάποιες από τις κλασικές κουβέντες που ακούγονται σε μια οικογένεια μεταξύ των γονέων και των παιδιών τους. Και όταν μάλιστα κάποιος δίνει ευχές σε ένα παιδί, ακούγεται και το γνωστό «να το δείτε όπως επιθυμείτε». Τελικά, λοιπόν, τι συνοδεύει ένα παιδί; Η επιθυμία του γονέα, του συγγενή, του φίλου να το δει χαρούμενο και ευτυχισμένο ή η θέλησή του να το δει όπως θα ήθελε εκείνος; Όλο αυτό το φαινόμενο με προβλημάτισε και με οδήγησε σε αυτό το παραμύθι, που ελπίζω να αγγίξει τα παιδιά και όχι μόνο. Τα ίδια, δυστυχώς, συμβαίνουν και στο μικρό μας χωριό. Τίποτα διαφορετικό. Όλα τα ζώα έχουν κάτι να προτείνουν, κάτι να δηλώσουν ή κάτι να φοβηθούν για τον ερχομό της μικρής χελώνας. Πάλι καλά που οι συγκεκριμένοι γονείς, ο Νίτσος και η Νίτσα, παρέα με την κουκουβάγια φαίνεται πως είναι η εξαίρεση, γιατί πολύ απλά σέβονται το μικρό χελωνάκι που θα έρθει στη ζωή σύντομα.