Ένα μυθιστορηματικό αφήγημα και 20 ποιήματα από τον Γιώργο Ραίτη. Θα ήθελα, ετούτο το κείμενο, να είναι περισσότερο εκτεταμένο. Αισθάνομαι πως συνεχίζοντας, είναι σαν να συνομιλώ. Βρίσκομαι δίπλα, με ακούς και σου διαβάζω ή απαγγέλω, κοιτώντας σε απ ευθείας στα μάτια. Δίχως να αποστρέφω το βλέμμα. Χωρίς να εισχωρεί άναμεσά μας οτιδήποτε. Έτσι απλά και κατανοητά και άμεσα. Να εξωτερικεύσω ό,τι μέσα μου αισθάνομαι και με αναδεικνύει και που και τούτη τη στιγμή, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Θέματα, που είχα κρατημένα -στις μνήμες και την "ενόραση"- για να πω και δεν τα εκμυστηρεύτηκα. Αφήνοντας την ουσία τοςυ, την πραγμάτωση γι άλλους καιρούς πιο μενετούς... Ήδη βρισκόμαστε σ αυτούς και, για να δούμε, αν θα συναντηθούν ο μύθος με την ιστορία.