Πέντε ποιητικά έργα δομούν το ποιητικό σώμα της ποιήτριας Γλύκας Γκίκα, τα οποία θα αναπτυχθούν με λιτότητα, γιατί πράγματι αν αφεθώ μπορώ να γράφω ώρες ολόκληρες για την συναισθηματική διέγερση που προκάλεσαν στην ψυχή μου. Δεν είναι μόνο η ομορφιά, ο λυρισμός, η βαθιά ειρωνεία, ο έντονος υπαρξισμός και σουρεαλισμός που ενίοτε κατακλύζουν την ποίησή της, αλλά ο πόνος που σαν αγκάθι τρυπά την καρδιά του αναγνώστη. Η κοινωνία μέσα στην οποία η συγγραφέας μόχθησε, αγωνίσθηκε και δημιούργησε δεν είναι η ιδανική κοινωνία που ονειρευόταν. Άνθρωποι που αγαπούσαν ν’ αποκοιμιούνται με λόγια, που δεν ήθελαν τίποτα να έρθει να ταράξει την πρόσφατα αποκτημένη ισορροπία τους. Με λόγο προφητικό και άλλοτε σαρκαστικό, χωρίς ποτέ να γίνεται διδακτικός με την αυστηρή έννοια, η συγγραφέας Γλύκα Γκίκα ταράζει τα γαλήνια ύδατα και με ένα καθηλωτικό κρυφομίλημα με καυστικό λόγο αποκαθιστά την απολεσθείσα ηθική τάξη, για να «κρεμιέται το απόλυτο στις κατακόρυφες ράγες!». ΑΝΩΝΥΜΙΑ Ξάφνιασμα δαιμόνων τραβάει κορμιά, ενός, δυο, τριών, δεκάδων στρατιωτών. Πιστεύω και ιδεών σκόνη, περιστρέφονται ζαλισμένα στον απόηχο της σειρήνας. Και Διαγράφοντας κορμοστασιά καπνού, εξοστρακίζονται στο φλεγόμενο ουρανό. Κάθιδρο, στιλπνό το μέτωπο του θανάτου νυχθημερόν δρεπανίζει. το μεροκάματο βγαίνει χωρίς ανασαιμιά. Σκάβεται το χώμα με επιμέλεια, Βαθιά. Δε βιάζεται να φυτρώσει ανωνυμία. Μ’ ένα σταυρό καλύπτεται επώνυμα.