Το παρόν δοκίμιο αποτελεί μια άσκηση στη ρεπουμπλικανική θεωρία, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται η αρχή caritas rei publicae: η αγάπη για τα δημόσια πράγματα. Πόσο επίκαιρη κρίνεται σήμερα αυτή η αρχή; Πώς συνδέεται με την έννοια της ελευθερίας και τις ποικίλες κανονιστικές εκδοχές της; Θα μπορούσε να αφορά ένα δημόσιο χώρο που εκτείνεται και εξελίσσεται πέραν των εθνικών τειχών; Αυτά τα διερωτήματα συνδέονται με την εξελικτική διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτείας: εάν η caritas rei publicae αποτελέσει τον κοινό πολιτειακό "τόπο" μιας τόσο σύνθετης ένωσης, τότε μπορεί να αναχθεί σε θεμελιώδη αρχή συγκρότησης μιας μεταεθνικής πολιτικής κοινότητας, που θα αντανακλά το δημόσιο πολιτισμό μιας μεγάλης δημοκρατικής παράδοσης και, μέσω της συλλογικής δέσμευσης των μελών της, θα υπερασπίζεται την κοινή ελευθερία.