Αυτή η γυναίκα ήταν κάτι άλλο, επιμένω, ήταν κάτι απροσδιόριστο και απρόβλεπτο, ήταν κάτι σαν κρυφή αστραψιά. Η ψυχή της άνοιξε τη χαραμάδα, είδε τα δαφνόφυλλα και αναρρίγησε, άρπαξε η δύστυχη τα εράσμια πέταλα της ροδούλας πικροδάφνης, τα απόσταξε και ποτίστηκε, είπε όχι στις μύγες που τσιμπολογούσαν το ξεφτισμένο μετάξι του κορμιού της, ανορθώθηκε και ανακάλυψε τα φωτεινά θέλω της. Γύρισε μια σελίδα η ζωή της, όλες οι παλιές σελίδες ήταν σαρακοφαγωμένες, η καινούρια βαθμολόγησε με άριστα την τολμηρή της απόφαση και κάλεσε τον Χάροντα τον Ψυχοπομπό, παρέα με τον Ερμή και τους διέταξε: "Πάμε όσο πιο γρήγορα γίνεται για τα δώματα της γαλήνης". Σφούγγιξε τα μάτια της που έσταζαν "δάκρυα από λεμόνι", κατάβρισε την καθυπόταξη που την είχε καθηλώσει στο πουθενά, έπνιξε τη σαπισμένη καθυστέρηση και έφυγε, ψυχή κυρία και κουμανταδόρα...