Κάποτε, κάποιος... εγώ... μιλούσα... ένα είδος κηρύγματος... στον εαυτό μου... ενάντια στον Θεό... απ τα μάτια μου φλόγες... Ένας ζεστός πυρετός! Και ξαφνικά... από μακριά... Η φιγούρα του Υιού Του! Με σημάδεψε... Το βλέμμα μου... Τότε μίλησε πολύ περισσότερο Από εκείνο το ανόητο "κήρυγμα", Το χωρίς καθόλου ψυχή... Εκείνος ερχόταν σιγά σιγά Και σταθερά... προς το μέρος μου... Κι εγώ τρομαγμένος... Όχι φόβο όμως μόνο... το βλέμμα μου Του ζητούσε απεγνωσμένα συγνώμη! Τι ντροπή! Ο φτωχός και άθλιος θνητός που... Το βλέμμα μου τα είπε όλα... Πριν Σε γνωρίσω... Τότε με Συνάντησες. Τη νύχτα αυτή που προσπαθώ Με τόση μανία μάταια Απ το μυαλό μου να σβήσω... Αλλιώτικα φτιαγμένη Φανταζόμουν τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ ζωή