Στην περίπτωση του Δανιήλ τα πολλά λόγια περιττεύουν. Σχεδόν πενήντα χρόνια δόκιμου έργου και σταθερής πορείας μας φέρνουν αντιμέτωπους αντικειμενικά πλέον με μια από τις πιο καθαρές και συνεπείς καλλιτεχνικές θέσεις στη νεοελληνική ιστορία της τέχνης. Εγκατεστημένος στο Παρίσι από τα μέσα της δεκαετίας του πενήντα, ο Δανιήλ συνεχίζει διακριτικά αλλά επίμονα μιαν ενιαία και συγκροτημένη πράξη κι έργο που αφορούν κύρια τη ζωγραφική, την ιστορία της, την πρακτική της και τη θεωρία. Μαθητής του Παρθένη στην Α.Σ.K.Τ. και στη συνέχεια του Σεβερίνι στην παρισινή Beaux Arts, ο Δανιήλ είναι ίσως ο μόνος καλλιτέχνης της γενιάς του που έχει ουσιαστική ιστορική και θεωρητική κατάρτιση, όχι γενικά σα μορφωμένος αστός ή σαν καλός τεχνίτης, όπως η γενιά του τριάντα και οι συνεχιστές της, αλλά κριτικά και ειδικά σ ό,τι αφορά την τέχνη της κάθε εποχής κι εξειδικευμένα σε σχέση με την ιστορία,τη θεωρία και τη ζωγραφική, σα συνειδητός καλλιτέχνης και υπεύθυνος διανοούμενος. Το έργο και ο λόγος του συμπίπτουν, συμφωνούν και συμπορεύονται με σπάνια συνέπεια, συνάφεια και σοβαρότητα. Το όλο κριτικό οικοδόμημα που θεμελιώνει τη δουλειά του ολοκληρώνεται βήμα προς βήμα, από τα πρώτα κιόλας χρόνια του εξήντα μέσα από την ίδια την πρακτική του έργου του. [...] Ντένης Ζαχαρόπουλος