Όταν ο Ηλίας Στάβερης άρχισε τη "δεκάχρονη περιπέτειά του στον αστερισμό της βίας" ήταν είκοσι τεσσάρων χρονών. Συνομήλικοί του ήταν και όσοι πορεύτηκαν δίπλα του στον κακοτράχηλο δρόμο που περιγράφει. Το θάρρος, η ορμή, η λεβεντιά είναι τα παρεπόμενα της αυθεντικής, άδολης νιότης εκείνων που δεν βιάζονται να "ωριμάσουν" γερνώντας πρόωρα. Που δεν έχουν χάσει τη φρεσκάδα της ματιάς τους για τον κόσμο -έναν κόσμο που οραματίζονται διαφορετικό, καλύτερο. Πρόκειται για μια ξεχωριστή γενιά, τη λεβεντογενιά της αντίστασης. Σ αυτήν ανήκουν οι ψυχωμένοι ιδεολόγοι αγωνιστές, ο Ηλίας Στάβερης και αυτοί που συναπάντησε στο οδοιπορικό του. Στο βαθύ συναίσθημα της αταλάντευτης συνέπειας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, βασίστηκε η επιλογή ανάμεσα στην άρνηση της δήλωσης και την υπογραφή της, πήγασε η χαλύβδινη θέληση που αψηφά το θάνατο. Ο Ηλίας και οι τόσοι άλλοι σύντροφοί του ήθελαν να ζήσουν. Έφτασαν όμως στο κατώφλι του θανάτου, και πολλοί το διάβηκαν, γιατί ήθελαν να μείνουν πιστοί στον εαυτό τους -σ αυτό που αντιπροσώπευε η ζωή γι αυτούς, εκείνη η ζωή που τους έπρεπε, που τους ήταν αξία. Και αποδέχονταν να καταβάλουν το τίμημα αυτής της αξιοπρέπειας -το καθημερινό συναπάντημα με το θάνατο.