Το Κίνημα του Δεκέμβρη του 1944 αποτελεί ένα κορυφαίο επεισόδιο της πορείας του ΚΚΕ για την κατάκτηση της εξουσίας. Η πορεία αυτή, που άρχισε με την οργάνωση της αντίστασης κατά των δυνάμεων κατοχής της Ελλάδας και τελείωσε με την απελευθέρωση, δεν ήταν ευθύγραμμη αλλά γεμάτη απροσδόκητους πολιτικούς ελιγμούς και παλινδρομήσεις. Η οργάνωση των ένοπλων δυνάμεών του, η επιβολή ολοκληρωτικής πειθαρχίας στο εσωτερικό τους, η πολιτική κατάκτηση της μάζας με ένα ιδεολογικό αμάλγαμα, ταξικά αποχρωματισμένο, πατριωτικού οίστρου και αποθεωτικού λαϊκισμού, η κατάργηση της στοιχειώδους δημοκρατίας και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών αποτελούν τους βασικούς συντελεστές για την επιτυχία αυτού του στόχου. Οι συχνές αποκλίσεις και αναδιπλώσεις της πολιτικής τακτικής, που παρουσιάζει κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας προς την εξουσία, οφείλονται στην αποδοχή από το ΚΚ του γεγονότος ότι η Ελλάδα είναι "ταγμένη" στην Αγγλία, σύμφωνα με το μοίρασμα των χωρών της Ευρώπης από τους Αγγλο-Αμερικάνους και τους Ρώσους. Οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας όπως και η συμμετοχή του ΕΑΜ-ΚΚΕ στην κυβέρνηση Παπανδρέου υπαγορεύονται από τους Ρώσους στο ΚΚ, στα πλαίσια αυτού του παζαριού που γίνεται με την απουσία των λαών. Η μελέτη αυτή έχει την πρόθεση να επισημάνει τα κομβικά σημεία της κίνησης αυτού του πολιτικού εκκρεμούς του ΚΚΕ προς την κατάκτηση της εξουσίας και την αντίστροφη πορεία του προς την υποταγή και τη συνθηκολόγηση του με τον παλιό αστικό κόσμο.