Η ελληνική ποίηση εμπνέεται από την σύγχρονη κοινωνία. Στην εποχή της ανεξάντλητης πληροφόρησης και παραπληροφόρησης, όπου εικόνες και λέξεις εναλλάσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, κάνοντας τον άνθρωπο κομπάρσο στην ίδια του τη ζωή, η ποίηση είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Διά μέσου αυτής, ο ποιητής προσπαθεί, μετά το «ηλεκτροσόκ», να επαναφέρει τον εγκέφαλό του στις αρχικές ρυθμίσεις, όπου λέξεις όπως «δικαιοσύνη», «ελευθερία», «δημοκρατία» να μη φαντάζουν πλέον ουτοπικές, αλλά ένας ζωντανός στόχος. Στην αναζήτηση του στόχου αυτού, βέβαια θα πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα· κι ίσως να θεωρηθούμε και «ταραχοποιοί» ακόμα, καθώς οι «ψευδοπροφήτες» ξεσκεπάζονται ο ένας μετά τον άλλον. Οι ποιητές όμως πρέπει να κρατήσουν τη σπίθα αυτή ζωντανή, αν θέλουν να λέγονται άνθρωποι. Όπως άλλωστε είπε και ο Μπρεχτ: «Μα δεν θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί. Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;» Ποιήματα επηρεασμένα από κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, με απώτερο σκοπό να επιστέψουν τροφή για σκέψη και στοχασμό σε (αν)ήσυχα μυαλά.