Το τελευταίο κόκκινο πεύκο που στεκόταν στη γη για τριακόσια χρόνια, κόπηκε το 1908 από τις όχθες της λίμνης μας. Τα ψάρια έφυγαν για βαθύτερα νερά, για να αποφύγουν τους κορμούς που ταξίδευαν στην πόλη. Η αρκούδα είχε φύγει προ πολλού, αλλά τώρα μας άφησαν και τα ελάφια. Τους ήταν δύσκολο να μας βλέπουν να πνιγόμαστε στη σκόνη που κάλυπτε τα πάντα. Το 1918 πέθανε το τελευταίο βουβάλι, όχι από βέλος ή όπλο, αλλά από απέραντη μοναξιά. Τώρα κανείς δεν πιστεύει πως υπήρχαν βουβάλια σ αυτή τη γη. Ζούμε στα δάση, γιατί έτσι μάθαμε. Μείναμε μόνοι με τους θάμβους και, όταν σταθήκαμε γυμνοί, αποκαλύφθηκε ποιοι ήμασταν αληθινά. Ο μόνος τρόπος για να σκοτώσεις έναν Ινδιάνο είναι να σκοτώσεις πρώτα το άλογό του. Τώρα πια, δεν κερδίζεις τίποτα σκοτώνοντας ένα νεκρό Ινδιάνο...