[...] Η Δέσποινα Μεϊμάρογλου, συλλέγει και διαπραγματεύεται τη βία σε ένα δυνατό και καθαρό εικαστικό έργο, πυκνό και προσωπικό. Αντλώντας από τη δυναμική της ιστορίας, προχωρεί στην καταγραφή του δικού μας χρόνου και κάνει έργο που μπορεί να επιστραφεί στην ιστορία. Δεν είναι η διάθεση που εμφανίστηκε έντονα τη δεκαετία του 1970, δεν είναι επαναπροσδιορισμός της στο εγγύς χρονικό όπως παρουσιάστηκε στη 11 Documenta, κόβοντας μας την ανάσα, είναι, το προσωπικό της στίγμα σε μία δουλειά στην οποία έχει αφιερωθεί χρόνια τώρα. Υπάρχουν καλλιτέχνες που περνούν εύκολα από το τελάρο ή από τα υλικά στον υπολογιστή, υπάρχουν καλλιτέχνες έτοιμοι να προσπεράσουν θεματικά το αισθαντικό τοπίο χάριν της βίαιης καταγραφής που εύκολα θα λησμονήσουν όταν οι σελίδες των περιοδικών τέχνης θα δώσουν νεώτερες ειδήσεις. Η ιδιαιτερότητα της δουλείας της Μεϊμάρογλου, αιτιολογείται από την συνέπεια της να συλλέγει πάρα πολλά χρόνια, να δουλεύει σ αυτό το υλικό και να δημιουργεί έργο ισχυρό πατώντας στο δικό της παρελθόν που, σήμερα είναι ότι πιο επίκαιρο.[...] (Μαρία Μαραγκού)