Τι διαβάζει ο Νίκος Εγγονόπουλος γράφοντας τα ποιήματά του ή ζωγραφίζοντας τους πίνακές του, και το ανακαλύπτουμε εμείς όταν ασχολούμαστε μαζί του; Επιχειρώντας απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, αυτό το βιβλίο ιχνηλατεί την ύπαρξη παλιών κειμένων και προσώπων, από τον καιρό των ακριτικών τραγουδιών μέχρι τα προεπαναστατικά χρόνια, στο έργο του Εγγονόπουλου. Αναδεικνύεται έτσι ο διάλογος του ζωγράφου και ποιητή με το ελληνικό λογοτεχνικό και ιστορικό παρελθόν και αποδεικνύεται ότι ο συνδυασμός των παλαιών αναγνώσεων σε ένα καινούριο, υπερρεαλιστικό ποίημα ή πίνακα έχει βαθιές ρίζες. Είναι αποτέλεσμα της ιδιομορφίας του συγκεκριμένου προσώπου και εξαρτάται από την ζωή του, την καταγωγή, τις σπουδές, τις γνωριμίες, την διδασκαλία, το περιβάλλον μες στο οποίο έζησε. Η καταγραφή των λογοτεχνικών και ιστορικών σημείων έχει σκοπό να πείσει και εσάς ότι κάθε δημιουργός υφαίνει το κείμενό του συνδιαλεγόμενος με την εποχή του, με άλλους ομοτέχνους (παρελθόντος-παρόντος), με τα διαβάσματά του. Το ιδιαίτερο που συμβαίνει με τον Εγγονόπουλο, έχει σχέση με το είδος του παρελθόντος που χρησιμοποιεί και με το ότι ομολογεί ευθαρσώς τα δάνειά του. Για να καταλάβουμε εν τέλει ότι η αφομοιωμένη ανάγνωση είναι πάντοτε μοντέρνα, πράγματι. Πρόκειται για την αγάπη του λόγου που διαλύεται και διαποτίζει τα πάντα, που αλλάζει ζωές, ώστε όλα τα παλιά να φαίνονται καινούρια και να είναι στ αλήθεια.