Κατά τον 6ον και 7ον αιώνα, έζησαν οι επονομαζόμενοι "Επτά Σοφοί" και μεγαλούργησαν. Οι ιστορικές καταγραφές, λένε πως υπήρξαν ορόσημο για τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας, καθώς με τις γνώσεις τους και την εμπειρία τους, θεμελίωσαν την αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, βάζοντας πρώτοι τις βάσεις. Οι Επτά Σοφοί ήταν: ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ο Βίας ο Πριηνεύς, ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος, ο Σόλων ο Αθηναίος, ο Περίανδρος ο Κορίνθιος και ο Χείλων ο Λακεδαιμόνιος. Οι Επτά Σοφοί προέρχονταν από διαφορετικές επιστήμες και πρωταρχικός σκοπός τους ήταν να δώσουν απαντήσεις για όλα τα ζητήματα της ζωής όπως: γέννηση, θάνατο, ιατρική, θρησκεία, πολιτική κ.ά. Επίσης στον πνευματικό τομέα η συμβολή τους ήταν σημαντική. Μέσα από τις "πνευματικές" διευρύνσεις και τα Συμπόσια των Επτά Σοφών "χτίστηκε" μία διάβαση που κατάφερε να συνδέσει τις διαφορετικές φυλές και τις πόλεις της Ελλάδας. Έτσι, δημιουργήθηκε μία διευρυμένη πατρίδα, κοινή για όλους τους Έλληνες. Θεωρήθηκαν σημαντικοί και τους θαύμαζαν όλοι, έτσι ώστε να μην τους θεωρούν ανθρώπινα όντα, αλλά θεών γεννήματα εξ αιτίας των φωτισμένων σκέψεων που είχαν. Ο Διογένης ο Λαέρτιος επιβεβαιώνει ότι αυτά τα επτά πρόσωπα έχαιραν μεγάλης εκτίμησης για τη σοφία τους. Τα υπέροχα αποφθέγματα τα οποία άφησαν παρακαταθήκη σε όλες τις γενιές, είναι γραμμένα στους Δελφούς στο ιερό του Απόλλωνα και θα παραμείνουν εκεί να μας τους θυμίζουν ανά τους αιώνες. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)