Η διακρατική υιοθεσία- δηλαδή η υιοθεσία ενός παιδιού και η μετακίνησή του από τη χώρα "αποστολής" στην χώρα "υποδοχής"- αποτελεί μία πολύπλοκη και πολύπλευρη διαδικασία. Απαιτεί χειρισμούς ευαίσθητους που προϋποθέτουν, πέρα από την καλή γνώση του νόμου, εξειδίκευση και πείρα των εμπλεκόμενων κοινωνικών υπηρεσιών, οργανισμών και φυσικών προσώπων, προσεκτική προετοιμασία των ενδιαφερόμενων μερών και, κυρίως, απαιτεί στενή διεθνή συνεργασία και κοινές μεθόδους εργασίας. Το βιβλίο αυτό καταγράφει την όλη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί τόσο κατά τη Σύμβαση Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου της Χάγης του 1993, η οποία πρόκειται σύντομα να κυρωθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, όσο και κατά το Ελληνικό Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο , προκειμένου να τελείται σωστά μία διακρατική υιοθεσία. Μέσα από νομολογιακά παραδείγματα, την Ελληνορουμανική Σύμβαση του 1999 και τη διεθνή πρακτική των διατάξεων της Σύμβασης της Χάγης για τις διακρατικές υιοθεσίες παρουσιάζεται και αναλύεται στο βιβλίο αυτό η δυνατότητα "τοποθέτησης" ενός παιδιού στη χώρα των υποψήφιων θετών του γονέων, ενώ συγχρόνως, αναπτύσσονται και ορισμένα προβλήματα που προκύπτουν. Όπως, το κώλυμα της διαφοράς θρησκείας ή της απαγόρευσης υιοθεσίας, το κώλυμα της ύπαρξης ειδικού καταλόγου των προς υιοθεσία παιδιών, καθώς επίσης και το κώλυμα της αποκλειστικής διεθνούς δικαιοδοσίας των αλλοδαπών δικαστηρίων του κράτους ιθαγένειας του παιδιού. Στο παράρτημα που συνοδεύει το βιβλίο αυτό εμπεριέχονται οι σχετικοί νόμοι του Ελληνικού δικαίου, καθώς και η Δ.Σ. της Χάγης του 1993 στα ελληνικά.