Δε φταίνε οι άλλοι, παρά εμείς. Έτσι ως συνηθίσαμε τ αχάριστα, με γκρίνια για τα ασήμαντα και σιωπή για τα μεγάλα. Δίχως κραυγή που ζήσαμε και δίχως ένα ξέσπασμα. Δεθήκαμε με τα θνητά, λατρέψαμε τα υπόγεια, και φύγαμε απ τα όμορφα. Κάπως έτσι φτάσαμε στην κόψη της αυγής, σε μιαν ημέρα που θα είναι ευτυχής ή ατυχής, μα οπωσδήποτε ποτέ επιεικής. Όταν όλοι έχουν δίκιο τότε αυτός που φταίει μάλλον έχει φύγει από το δωμάτιο. Η σιωπή του ενός γίνεται η αλητεία κάποιου άλλου. Ίσως και περισσότερων.