[...] Ο οδηγός επιθεώρησε το σκάμμα και χαμογέλασε. Η νεαρή κοπέλα που ήταν γερμένη στο μπροστινό κάθισμα θαρρείς και αναδεύτηκε για μια στιγμή ψιθυρίζοντας ασυνάρτητες λέξεις. Μόλις εκείνος το αντιλήφθηκε, έβγαλε από την τσέπη του μια σύριγγα και την έχωσε στο μπράτσο της. Μια μικρή κραυγή ξέφυγε από το στόμα της. Κι ύστερα σιωπή. Την τράβηξαν από τα χέρια και την έβγαλαν έξω από το αμάξι. Ο οδηγός την πήρε αγκαλιά και την έβαλε μέσα στην κάσα. Ύστερα έκλεισαν το καπάκι και το βίδωσαν σφιχτά. Έσυραν το φέρετρο με αργές κινήσεις ως το σκάμμα. Ο συνοδηγός τοποθέτησε έναν φακό στη μια άκρη του λάκκου και αφού το έδεσαν με σκοινιά, το κατέβασαν προσεκτικά στον τάφο. Τούτη η διαδικασία τούς πήρε σχεδόν μισή ώρα. Ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα και χωρίς να βγάλουν άχνα, πήραν τα φτυάρια κι άρχισαν να ρίχνουν χώμα. Μόλις τελείωσαν, πάτησαν με τις αρβύλες τους καλά καλά από πάνω στρώνοντας την επιφάνεια, κι έπειτα την κάλυψαν με κλαδιά και ξύλα. Μάζεψαν τα σύνεργά τους κι έφυγαν. Μόλις είχαν θάψει ζωντανή μια κοπέλα, σκέφτηκαν ταυτόχρονα και αναλύθηκαν σε γέλια! [...]