Στη μακρόχρονη διαδρομή μου στο χώρο εφαρμογής του δικαίου, επανειλημμένα αναρωτήθηκα αν η δικαιοσύνη -όπως την έχουμε θεσμοθετήσει οι άνθρωποι- ανταποκρίνεται στο "περί δικαίου αίσθημα" του μέσου ανθρώπου, αν αναπαύει τον ταλαιπωρημένο και πονεμένο συνάνθρωπό μας. Κάποιες στιγμές, δικαιοδοτώντας, αισθάνθηκα να πλημμυρίζει η ψυχή μου από ικανοποίηση. Συνέβη αυτό όταν κατόρθωσα -με την προσήκουσα εφαρμογή του νόμου- να προσεγγίσω λύσεις ουσιαστικής δικαιοσύνης. Τότε ήταν που πραγματικά ένιωσα να πλησιάζω το δικαιικά τέλειο. Υπήρξαν όμως και στιγμές που βρέθηκα να πλέω σε πέλαγος αμφιβολίας και απογοήτευσης. Ήταν τότε που συνειδητοποίησα την αδυναμία μου να εφαρμόσω το δίκαιο, με τρόπο ώστε να επιτύχω μια πραγματικά δίκαιη και ουσιαστικά φιλάνθρωπη κρίση. Τελικά η δικαίωση που προσφέρει η συλλογιστική και η αγάπη του Θεού, ήταν ένα καταφύγιο στους προβληματισμούς μου, μια δικλείδα διαφυγής από τα αδιέξοδα της σκέψης μου, ανάμεσα στους λαβύρινθους της νομικής θεωρίας και της ανθρώπινης συλλογιστικής. Τώρα που βρίσκομαι μακριά από τη δημόσια ζωή και ξαναφέρνω στο νου μου τα προηγούμενα χρόνια, αισθάνομαι την ανάγκη να εξωτερικεύσω αυτούς τους προβληματισμούς μου.