Τέσσερις δεκαετίες πριν, η τεχνολογία πήρε μια περίεργη στροφή. Η τεχνολογία του μέλλοντος θα ήταν η ηλεκτρονική διαχείριση, η αποθήκευση και η μετάδοση πληροφοριών. Αυτή η τεχνολογία θα δημιουργούσε έναν κόσμο από πληκτρολόγια και οθόνες, από πολυμέσα και ηλεκτρονικά παιχνίδια, από ηλεκτρονικές λεωφόρους. Η ψηφιακή εποχή είχε γεννηθεί. Βομβαρδιζόμαστε συνέχεια από συζητήσεις για νέες εξελίξεις στους υπολογιστές και κινδυνεύουμε να σχηματίσουμε την ιδέα ότι οι υπολογιστές θα δημιουργήσουν έναν κόσμο πολύ διαφορετικό απ αυτόν που ξέρουμε, έναν κόσμο έξω από τις παραδοσιακές ανάγκες και επιθυμίες μας. Και το χειρότερο, ότι εμείς - και όχι οι μηχανές - θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Ο συγγραφέας πραγματεύεται αυτό το επιχείρημα, για να καταλήξει στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: πως η τεχνητή νοημοσύνη ποτέ δεν θα φτάσει στο επίπεδο και την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου νου. Θα ήταν λάθος να συμβουλεύουμε τους μαθητές να αφήσουν τη λογοτεχνία και την ιστορία για χάρη της πληροφορικής, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής στον εικοστό πρώτο αιώνα.