Η μελέτη αυτή προσεγγίζει το ιδιαίτερο δημοσιοϋπαλληλικό καθεστώς υπό το πρίσμα της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Στα πλαίσια των σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ της διοικήσεως και των οργάνων της εξετάζεται η δυνατότητα εξευρέσεως ισόρροπης προστασίας των δικαιωμάτων που αναγνωρίζει η ΕΣΔΑ στον δημόσιο υπάλληλο, ως άτομο, με την προάσπιση του γενικοτέρου δημοσίου συμφέροντος. Η συστηματική έρευνα της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναδεικνύει μια κατ αρχήν αυστηρή νομολογιακή πολιτική, ως προς την προστασία των ουσιαστικών και δικονομικών δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία προσανατολίζεται προς το γενικότερο δημόσιο συμφέρον, όπως αυτό οριοθετείται από το εθνικό κράτος. Στα πλαίσια των σύγχρονων νομολογιακών τάσεων σε μια Ευρώπη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η έρευνα επεκτάθηκε στον έλεγχο της αναλογικότητας κατά τη λήψη περιοριστικών μέτρων στο πεδίο των θεμελιωδών ελευθεριών των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και στο πλέον αμφιλεγόμενο ζήτημα της εφαρμογής των εγγυήσεων του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ στις δημοσιο-ϋπαλληλικές διαφορές. Η μελέτη της νομοθεσίας και της νομολογίας τριών κρατών, της Ελλάδας, της Γαλλίας και του Βελγίου, που παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά στοιχεία ως προς το καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων, αφήνει να διαφανεί ο ρόλος που επιτελεί η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στα εθνικά δίκαια ευρωπαϊκών χωρών. Τέλος, η θεωρητική δερεύνηση της θέσεως του δημοσίου υπαλλήλου σε μια ευρωπαϊκή διάσταση ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποκαλύπτει την τάση προς μεταβολή του εξουσιαστικού χαρακτήρα της δημοσιοϋπαλληλικής σχέσεως σε μια νέα μορφή σχέσεως, όπου ο δημόσιος υπάλληλος καθίσταται υποκείμενο διευρυμένων θεμελιωδών δικαιωμάτων.