Ένα οκτάστιχο επίγραμμα σε βυζαντινό δωδεκασύλλαβο στίχο που εμφανίζεται σε ορισμένα βυζαντινά χειρόγραφα μεταφέρει το σεβασμό ενός άγνωστου Διονυσίου στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Πορφυρογέννητο. Ο Διονύσιος αφιερώνει στον αυτοκράτορα το σύγγραμμα περί μουσικής του Βακχείου, αλλά και ένα δεύτερο δικό του κείμενο ως επίμετρο σε αυτό του Βακχείου πάνω στην κανονική θεωρία της μουσικής (θεωρία του αρμονικού κανόνος). Και τα δύο αυτά συγγράμματα παραδόθηκαν μαζί. Το πρώτο, εκδόθηκε για τελευταία φορά από τον Jan το 1895, ο οποίος έλαβε υπ όψιν του τέσσερα χειρόγραφα, ενώ το δεύτερο εκδόθηκε για πρώτη και μοναδική φορά από τον Bellermann το 1841, ο οποίος χρησιμοποίησε πέντε χειρόγραφα. Σκοπός της μελέτης είναι η κριτική έκδοση και ο σχολιασμός του μουσικοθεωρητικού συγγράμματος του Διονυσίου. Το βιβλίο διαιρείται σε τρία μέρη: τα Προλεγόμενα, το Κείμενο και τα Σχόλια. Τα κεφάλαια Ι-ΙΙΙ αποτελούν τα Προλεγόμενα της κριτικής έκδοσης, στο κεφάλαιο IV αναπτύσσεται το κείμενο μαζί με το κριτικό υπόμνημα και τη νεοελληνική μετάφραση, ενώ τα κεφάλαια του σχολιασμού περιλαμβάνουν τις κριτικές παρατηρήσεις στις γραφές του κειμένου (V) και τις ερμηνευτικές σημειώσεις πάνω στις θέσεις που ο συγγραφέας αναπτύσσει (VI). Ακολουθεί παράρτημα με 36 πίνακες και τα εξής πέντε ευρετήρια: index verborum, scriptorum, auctorum antiquorum, auctorum recentiorum, locorum.