Ο τίτλος της συλλογής Δοκιμές αβλαβούς διέλευσης περιέχει ένα​ν ναυτικόν όρο: αβλαβής ονομάζεται η διέλευση εκείνη ενός πλεούμενου, όταν δεν προξενεί βλάβη στην κοντινή στεριά, από έλλειψη σεβασμού στους ναυτικούς κανόνες δικαίου. Έχει παρέλθει, ανεπιστρεπτί ελπίζουμε, η εποχή του υπερρεαλιστικού «άνευ ορίων, άνευ όρων». Αυτός που θα μπορούσε να αναγνωρισθεί από τον κριτικό αναγνώστη ως ποιητής, με την τιμιότερη δηλαδή ιδιότητα, δεν μπορεί παρά να δείχνει με το έργο του τον σεβασμό σε ό,τι πραγματικά το αξίζει, ετεροκαθοριζόμενο ή μη, καθώς οι όποιες ελευθερίες του θρέμματα αυτού του σεβασμού του είναι. Το «δοκιμές» δηλώνει τη δυσκολία του πράγματος. Αλλά την ποίησή του δεν την αναγγέλει ο ποιητής ό,τι και να λέει· μόνο το στερέωμά του. Λ.Κ. ❦ ΤΟ ΥΠΟΚΑΤΩΤΑΤΟ Από το έναρθρο επίρρημα ως επίθετο, το υποκάτω. Που θα πει το πιο ᾽κεί από το «ώσπου δεν ήταν άλλος» βυθός. Νεόπλαστο επίθετο, ουσιαστικοποιημένο. Λες και δεν υπήρξε ποτέ το απόλυτο απολύτου, το άκρο των άκρων, τα κάτω των υποκάτω. Μια λέξη για μιαν εποχή του απόλυτα απολύτου εξευτελισμού, του επιχειρείν και των όσων δίνουν χαρά χωρίς χρήματα. Αλλά «εκείθε» —ο νοών νοείτω— «εβγήκε ανίκητος», άπαξ και το είπε, «ίνα έχωσι την χαράν την εμήν πεπληρωμένην εν αυτοίς», «το ύστερο αστέρι», «τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ᾽ αέρι», το υπερανώτατο των νομισμάτων, τις άγιες, τις μαρτυρικές μεγάλες ανακτήσεις, το δεν γίνεται ν᾽ αγαπήσει κανείς διά νόμου. Δεν τους βγήκε όπως το υπολόγισαν. Αυτός εβγήκε. Δεν «δει» πλέον «χρημάτων», τίποτε με αυτά, απ᾽ όσα προπάντων πρέπει, δεν μπορεί να γίνει. «Μου δίδαξες τους δρόμους της ζωής, θα με γεμίσεις και με τη χαρά του προσώπου σου».