Σε δρόμους παράλληλους ανταμωθήκαμε, μ’ ανθρώπους του χθες και του σήμερα, ανθρώπους γνωστούς μας, της καθημερινότητάς μας –κάποιοι της διπλανής μας πόρτας μπορεί να ήτανε– αλλά και ανθρώπους άγνωστους, που το ’σκασαν απ’ τις σελίδες λαϊκών αφηγημάτων. Να τοι, μαζεύτηκαν όλοι εδώ, δίπλα-δίπλα σε παράταξη, σαν σε παλιά οικογενειακή φωτογραφία. Ο κυρ Βασίλης απ’ τη Χηλή του Πόντου, ο Ντίνος με την Αγγελική, η Λίτσα, ο Αριστείδης με την Αντιγόνη, η Ζωή, ο Ορέστης ο αρχαιολόγος, ο Τζίμης, η Μαργαρίτα που τη φωνάζουν Ρίτα, ο Γιώργης ο Μελής, ο Παναγής, η Λενιώ, η Ηλιάνα, ο Φοίβος, ο Μήτσος, ο Μάνος, ο Λεωνίδας, ο Θάνος, η Κική, ο Πέτρος, αριστερά ο έρωτας με τα φτερά του ανοιχτά, έτοιμος να πετάξει, και δεξιά η θειά Κατίνα με τον Μπισμπιρούλια, τη Βάσια και τον Λάκη. Ένα ψηφιδωτό από ζωές παράλληλες… Ποζάρουν… Ποζάρουν, μέχρι το σύνθημα να δώσει ο φωτογράφος, για να ξεχυθούν και πάλι στη μνήμη μας και τα όνειρά μας, να ξαναρχίσουν τον αγώνα της ζωής τους, μέσα σε γνώριμους και παράλληλους δρόμους.